Τα λιοντάρια της Νεμέας
Κυριακή
πρωί οδηγώντας για Ναύπλιο. Στο ραδιόφωνο να παίζει η ΕΡΑ ΣΠΟΡ με την εκπομπή του αγαπημένου Μάκη
Τσίλκου ‘‘αθλητικός τουρισμός’’.
Καλεσμένος ήταν ο υπεύθυνος της κλασσικής διαδρομής του μαραθωνίου της Αθήνας
και οι αναλύσεις και τα στατιστικά στοιχεία για αυτή τη γιορτή του αθλητισμού
έδιναν και έπαιρναν.
Σε λίγα
λεπτά είμαι κοντά στη χθεσινοβραδινή αθλητική παρέα, κάπως καθυστερημένος αλλά
ιδιαίτερα χαρούμενος που θα τους ξαναέβλεπα. Είχε προηγηθεί το Σάββατο το 1ο white night run argos, ένας νυχτερινός αγώνας
5χλμ που έγινε στη πόλη του Άργους με φιλανθρωπικό χαρακτήρα παράλληλα με τη
λεύκη νύχτα για τα καταστήματα της πόλης. Σε αυτόν τον αγώνα είχε προσκληθεί όλη η παρέα
των αθλητών που θα συναντούσα πάλι για να τα λέγαμε λίγο πιο χαλαρά. Ανάμεσα σε
αυτούς τους καταξιωμένους αθλητές και ένα βαρύ όνομα για την ιστορία του στίβου
στην Ελλάδα, ο Χρήστος Σωτηρόπουλος. Η εποχή που έκανε πρωταθλητισμό ο Χρήστος
είναι η χρυσή για τις μεγάλες αποστάσεις στην Ελλάδα. Ο ίδιος κατέχει την 11η
καλύτερη επίδοση μαραθωνίου στη χώρα μας με 2:16:26 δίπλα στα κορυφαία ονόματα
όπως αυτά του Ανδριόπουλου, Καραγιάννη, Παπαχρήστου αλλά και του δικού μας
Γεωργίτσα.
Η
συζήτηση οδηγήθηκε χωρίς σκέψη σε αυτή την εποχή. Δύσκολα χρόνια για τους
περισσότερους αθλητές και κυρίως για τα
παιδιά της επαρχίας αφού οι αθλητικές
υποδομές ήταν ανύπαρκτες ή για τους πιο τυχερούς σε πρωταρχικό στάδιο, σε μια Ελλάδα που σιγά-σιγά
σήκωνε κεφάλι λίγο μετά την μεταπολίτευση. <<Για να πάω σχολείο το πρωί
είχα 3 χιλιόμετρα ποδαρόδρομο και άλλα τόσα να γυρίσω πίσω το απόγευμα>>
είναι η φράση του Χρήστου που μένει χαραγμένη στο μυαλό μου για ώρες.
Επιστρέφω
πάλι στην προηγούμενη ημέρα και αντιπαραβάλω τις εικόνες που είδα με τις
εξιστορήσεις του Χρήστου. Στον αγώνα των 5χλμ σε ατομικό επίπεδο πάντα, υπήρξαν
ακόμη 2 επιτυχίες από τα παιδιά της Νεμέας. Ο Πάνος Μαλησιώρης βγήκε 2ος γενικής με χρόνο 16:59 μόλις 1 δευτερόλεπτο διαφορά
από τον νικητή Τανούς Αμπντάλα ενώ η Δέσποινα Φλώκα ήρθε 4η στις
Γυναίκες και πρώτη στη κατηγορία της με χρόνο 22:02. Ήμουν κοντά στο Πάνο κατά
τον τερματισμό του για να του δώσω τα συγχαρητήριά μου. <<Μπορούσα και
άλλο>> μου ψελλίζει με βλέμμα σίγουρο. Η Δέσποινα πάντα χαμογελαστή στους
τερματισμούς της ίσως ακόμη δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι διαθέτει όλα τα
στοιχεία εκείνα που θα πρέπει να έχει ένα παιδί για να κάνει πρωταθλητισμό. Τα
λιοντάρια της Νεμέας (ήταν το παρατσούκλι του Γρηγόρη Γεωργίτσα που το έδωσαν
οι συναθλητές του τις καλές εποχές) πλέον σαρώνουν σε κάθε τους συμμετοχή παρά
το γεγονός ότι προέρχονται από μια μικρή πόλη. Κοιτάνε στα ίσα αντιπάλους από
μεγάλους συλλόγους και οδηγούνται όλο και περισσότερο προς τον υψηλό αθλητισμό
πλαισιωμένα από γνώστες και ανθρώπους
που αγαπάνε το άθλημα. Ο Πάνος και η Δέσποινα δεν είναι πλέον μόνο
παιδιά της Αγγελικής και της Σούλας, του Γιάννη και του Θανάση. Είναι παιδιά
όλων των Νεμεατών ή τουλάχιστον όσων πιστεύουν πως η περιοχή μας έχει τις
βάσεις για να παράγει ένα καινούριο
προϊόν που λέγεται υψηλός αθλητισμός (γιατί αθλητισμό μπορούμε όλοι μας να
κάνουμε). Θα πρέπει αυτή τους τη πορεία
να τη διαφυλάξουμε όλοι όσο περνάει από το χέρι μας!
Το
ίδιο Σάββατο στο κέντρο της πόλης μας διοργανώθηκε από τον αθλητικό σύλλογο
Νεμέας το 1ο τουρνουά street volley με τη συμμετοχή αρκετών σωματείων από τη περιφέρεια.
Εκατοντάδες μικρά παιδιά γέμισαν τη πλατεία του δημαρχείου και με τη παρουσία
τους έδωσαν κατά προσωπική εκτίμηση δυο μηνύματα. Το πρώτο είναι η γνωριμία του
κόσμου με το άθλημα αυτό που έχει δώσει στο παρελθόν αρκετές επιτυχίες στη πόλη
μας. Μάθαμε τι είναι το σερβίς , η υποδοχή της μπάλας και το καρφί. Το δεύτερο
μήνυμα είναι πως μια καινούρια εποχή για τη Νεμέα έχει ήδη ξεκινήσει από την
ίδρυση του αθλητικού συλλόγου και μετά.
Μήπως
μια ‘’νέα εποχή Γεωργίτσα’’ έχει
ανατείλει για την πόλη μας; Το μέλλον θα το δείξει!
Του Γκόφα Παναγιώτη
